حساب کاربری

یا

حداقل 8 کاراکتر

مجله پرورش طیور نكات مهم برای پرورش شترمرغ

جوجه کشی از شترمرغ09124439674
در صورت مفید بودن ، امتیاز شما به این مقاله چه مقدار می باشد ؟

[yasr_overall_rating size=”medium”]

[yasr_visitor_votes size=”small”]

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

روشهاي پرورش:
1- باز
2-نیمه باز
3- بسته
مقيد كردن و انتقال:
براي گرفتن شترمرغ به دو كارگر نياز است كه هريك كنار يكي از پاهاي شترمرغ ايستاده و آنرا از زير شكم و روي دم نگهدارند. از يك عصاي سركج مخصوص گرفتن گردن براي پايين آوردن سراستفاده مي شود. هنگامي كه منقار به سطح زانو رسيد منقار پايين را با قرار دادن انگشت شست در آن به سمت پايين نگه مي دارند. اين كار مانع برخورد از روبرو با پاهاي شترمرغ مي شود. شترمرغ در اين وضعيت براي درمانهايي مانند برچسب زدن، دارو دادن ، تزريق، خونگيري و معاينه نگه داشته مي شود.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

هنگام سوار كردن آنها به كاميون، ممكن است هل دادن آنها از پشت روي سطح شيبدار الزامي شود. شترمرغ هاي بالغ به كاميونهايي نياز دارند كه ارتفاع ديواره جانبي آنها 2/2 متر بوده و با سايباني از جنس پارچه كنفي يا كرباس براي جلوگيري از آويزان شدن سرو گردن پوشانده شده باشد. كف كاميون معمولاً با ماسه، خاك يا علف و ديواره هاي جانبي با كيسه هاي پرشده از علف براي كم كردن صدمه به پرها و پوست پوشانده مي شوند. پارتيشن هايي نيز داخل كاميون قرار داده مي شوند كه شتر مرغ ها را به گروههاي 6 تايي تقسيم مي كند و اين كار مانع از دراز كردن پاهاي شترمرغ و لگد شدن آنها مي گرد.

روش باز:

نياز به زميني بزرگ به وسعت 40 هكتار است. غير از هزينه خريد پرندگان كه درتمام روشها معمول است، زمين مهم ترين نياز عمده اين روش است. شترمرغها تا حد امكان نزديك زيستگاه طبيعي شان با حداقل دخالت انسان نگهداري شده و پرورش مي يابند. مزيت اصلي روش باز، كاهش قابل توجه هزينه نگهداري شترمرغ هاي بالغ به مقدار زياد است. همچنين در صورتي كه شترمرغ ها خود تخمهايشان را جوجه كشي كنند، هزينه اي براي اين كار صرف نشده ودر نتيجه هزينه هاي توليد بسيار پايين خواهند بود. از معايب اين روش عدم كنترل و شناسايي شترمرغ ها و تخمهاي توليدي است.ميزان مرگ و مير و تلفات به ويژه در ميان جوجه ها به دليل شكار آنها توسط حيوانات شكارچي بالاست.ضمناً گرفتن شترمرغ ها بسيار مشكل و پرهزينه است.

روش نیمه باز :

محدوده مورد نياز براي اين روش از 20 تا 60 هكتار متغير است. شترمرغ‌ها در چراگاههاي نسبتاً كوچك يا اراضي تقريباً 8 تا 12 هكتاري نگهداري مي‌شوند. آنها توانايي گردش آزاد در محدوده اي معين را داشته و لذا بخشي از احتياجات تغذيه‌اي آنها از اين طريق تامين مي شود. محل هاي خوراك دادن بايد نزديك حصاركشي دور چراگاه ايجاد شوند تا قابليت دسترسي به غذا افزايش و اضطراب ناشي از ورود مكرر افراد به داخل چراگاه كاهش يابد.

روش بسته :

محوطه مورد نياز براي اين روش به طور معمول كمتر از 20 هكتار است كه به چراگاههاي كوچكي هريك به وسعت 2-1 هكتار تقسيم شده است. اين روش به علت نياز كم به زمين مطلوب است.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

با اين حال دو اشكال اصلي اين روش عبارتند از:
1ـ هزينه هاي بالاتر خوراك
2ـ هزينه حصاركشي زياد

سرمايه گذاري مالي براي هر واحد زمين در اين روش بالاتر از دو روش ديگر است. با اين حال مزاياي استفاده از روش بسته بسيار زياد بوده و بر معايب آن غلبه دارد
مهمترين مزيت روش بسته آن است كه كنترل كاملي بر توليد مثل از طريق ثبت دقيق تعداد تخمهاي توليد شده توسط هر شترمرغ ماده و ميزان باروري و جوجه درآوري وجود دارد. اين ركوردها براي ارزيابي نهايي ارزش گله چه براي فروش مجدد، نگهداري براي توليد مثل ويا كشتار بسيار باارزشند. توليد مثل گزينشي شترمرغ ها بخوبي قابل انجام است. بعلاوه ركوردهاي مصرف خوراك قابل نگهداري است و براي معاينه و مهار شترمرغ ها مشكلي وجود ندارد.

رفتارشناسي:

در محيط طبيعي شترمرغ در خارج از فصل توليد مثل گونه‌اي اجتماعي است و گروههايي از جنس و سنين مختلف را بويژه پيرامون چالابها تشكيل مي‌ دهد. در اين محيط ها شترمرغ با انواع گوناگون حيوانات روبروست و معمولأ از برخورد نزديك با ساير حيوانات پرهيز مي كند و كمتر رفتار خشن نسبت به آنها ابراز داشته و در 75 درصد از موارد با چشم پوشي يا تحمل، با ساير حيوانات برخورد مي كند.
طبق تحقيقات انجام شده رفتار تميز كردن پرو بال در طول صبح بيشتر از بعد از ظهر بوده برعكس حمام خاك در صبح خيلي كم انجام مي شود اما در طول بعد از ظهر بتدريج بيشتر شده و هنگام غروب به حداكثر مي رسد.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

رفتار رقص والتس كه توسط شترمرغ ها ي در اسارت نيز اجرا مي شود بيشتر هنگام خلاصي شترمرغ ها از ترس يا مدت كوتاهي پس از خروج آنها از محل نگهداري شبانه صورت مي گيرد.
هنگام خواب، شترمرغ هاي بالغ مايلند سرشان را بالا نگهدارند در حاليكه جوجه هاي جوان دوست دارند در وضعيت دمر بخوابند.
جوجه هاي پرورش يافته توسط شترمرغ هاي دايه، رفتارهاي غيرعادي مثل خوردن چوب از خود نشان نمي دهند.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

از جمله رفتارهاي ناشي از خوراك دادن غلط جوجه ها و واكنش در برابر عوامل محيطي خاص كه عمدتاً شرايط زير حد مطلوب پرورش است، مي توان به نوك زدن به پنجه و سر و نيز پركندن با منقار اشاره كرد.
طبق بررسي انجام شده جوجه ها به محرك سبز 10 برابر بيش از محرك سفيد نوك مي زنند. مدفوع خواري هم در حالت وحش و هم در اسارت در جوجه ها مشاهده شده است

تغذيه :

از يك روزگي تا سه ماهگي:جوجه شترمرغ مي تواند از باقيمانده كيسه زرده براي مدت 7 تا 10 روز ابتداي زندگي اش تغذيه كند.اطمينان از اينكه جوجه شترمرغ ها آب مصرف مي كنند، اهميت دارد. در غير اينصورت ممكن است نياز به افزايش شدت نور يا تغيير درجه حرارت سالن باشد.
توصيه مي شود كه خوراك مصرفي جوجه ها در ابتدا به شكل خرد شده باشد و اگر از روش پرورش روي كف سالن استفاده مي شود، طي هفته اول خوراك روي روزنامه يا كارتن هاي تخم مرغ ريخته شده و پس از آن مي توان دانخوريها را وارد سالن كرد.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

براي جلوگيري از اشكالات پا و اختلالات اسكلتي بايد رشد اوليه شترمرغ ها كنترل شود. محدود كردن مقدار انرژي خوراك بين 9 و 10 مگا ژول انرژي متابوليسمي در كيلوگرم معمولاً براي كنترل رشد كافي است.
با وجوديكه شترمرغ ها توانايي هضم الياف بيشتري نسبت به ساير پرندگان اهلي دارند ( به دليل تخمير در روده بزرگ ) ولي تنها پس از رسيدن به سن معيني توانايي انجام اين كار را بدست مي آورند. لذا بهتر است طي چند هفته اول زندگي جوجه ها جيره هايي با بيش از 5% الياف خام به آنها داده نشود. ضمناً توانايي جوجه ها براي هضم چربي در اوايل زندگي كاملاً پايين است. از اينرو نبايد بيش از 5% چربي به آنها داده شود.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

از 3 ماهگي تا يك سالگي:
احتياجات تغذيه اي پرندگان با افزايش سن آنها تغيير مي كند. لذا انرژي و الياف خام افزايش و مقدار پروتئين خوراك كاهش مي يابد. بايد الياف جيره را در چهار تا پنج ماهگي به حدود 11-10 درصد افزايش داد. ضريب انرژي زايي خوراك بايد به حدود 5/10 –10 مگا ژول انرژي متابوليسمي بر كيلوگرم افزايش يابد. مقدار پروتئين خام نيز بايد به تدريج به حدود 20-18 درصد كاهش يابد. تعادل بين غلظت هاي كلسيم و فسفر قابل دسترس بايد به نسبت 1: 2 – 8/1 حفظ شود. همچنين خوراك دادن بايد به صورت آزاد انجام شود.

دوره پرواري:

چنانچه شترمرغ ها فقط براي گوشت و چرم پرورش يابند، مي توان نرها را جداگانه پرورش داد زيرا آنها سريعتر رشد كرده، نياز به جيره هاي با پروتئين بالاتر داشته و به عنوان تبديل كننده هاي خوراك براي يك دوره طولاني تر نسبت به ماده ها از كارايي بيشتري برخوردارند. ضريب تبديل ماده ها زودتر خراب شده و لذا مجبورند در وزن پايين تري نسبت به ماده ها روانه بازار شوند.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

از يكسالگي تا توليد مثل:
نگهداري شترمرغ ها در شرايط ايده آل بسيار مهم است. چاقي يكي از مشكلات عمده اي است كه در محدوده سن يكسالگي و شروع توليد مثل بوجود مي آيد. همچنين گرسنگي كشيدن يا تغذيه كمتر از حد لازم، بلوغ جنسي را به تأخير انداخته و منجر به عملكرد ضعيف در طول توليد مثل مي شود. تركيبي از روشهاي محدوديت هاي كمي و كيفي خوراك مناسب‌ترين روش مي باشد. جيره اي متعادل با ويتامينها و مواد معدني لازم كه ضمنا پروتئين و انرژي آن در سطح پاييني باشد قابل قبول است. الياف جيره مي تواند تا 15% افزايش يابد. به شترمرغ ها بايد روزانه 5/1 كيلوگرم جيره داد. در هواي سرد دادن تغذيه با يك منبع غني پرانرژي ( مانند دانه سوياي پرچرب ) توصيه مي شود.

فصل توليد مثل:

از سن 18 ماهگي بايد به شترمرغ ها جيره مولد داده شود كه بايد داراي انرژي و پروتئين سطح بالا يي بوده و از لحاظ الياف در سطح پاييني قرار داشته باشد. گرچه مقداري از الياف جيره مي تواند توسط شترمرغ به انرژي تبديل شود ولي آنها طي فصل توليد مثل نيازمند منبع سهل الوصول تري از انرژي مي باشند. بعلاوه 20% تخم شترمرغ را پوسته تشكيل مي دهد كه كلسيم جزء اصلي آن است. در نتيجه ضروري است كه سطوح كلسيم وفسفر قابل دسترس در شروع توليد مثل يا در 18 ماهگي افزايش داده شوند. در غير اين صورت تخم گذاري با مانع روبرو شده يا توليد تخم، نطفه‌داري و ميزان جوجه درآوري آن كاهش مي يابند و نيز اشكالاتي در تشكيل پوسته تخم ايجاد شده و يا تخم هاي بدون پوسته توليد مي شوند.

توليد مثل:

شترمرغ وحشي در 4 تا 5 سالگي از نظرجنسي بالغ شده در حاليكه شترمرغ اهلي در2 تا 3 سالگي و ماده نيز كمي زودتر از نر بالغ مي شود. بعضي شترمرغ هاي اهلي ممكن است اولين فصل توليد مثل خود را در 18 ماهگي شروع كنند.
شترمرغ هاي نر هنگام بلوغ پرو بال سياه و سفيد دارند. ماده ها و شترمرغ هاي نابالغ داراي پرو بال قهوه اي مايل به خاكستري تيره مي باشند. جنسيت نرو ماده را حدود هفت تا هشت ماهگي مي توان هنگام دفع ادرار يا مدفوع تعيين كرد زيرا آلت در اين مواقع بيرون مي آيد.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

بر خلاف ساير پرندگان، شترمرغ نر داراي آلت است و دفع ادرار و مدفوع از هم جداست. تفاوت كامل بين دو جنس حدود دوسالگي حاصل مي شود. نر فرآيند لانه سازي را قبل از جفت گيري شروع مي كند. لانه مي تواند در هر كجاي چراگاه توليد مثلي واقع شود. مزرعه دار براي پوشاندن لانه مي تواند يك سايبان با سقف شيب دار بسازد. اين سايبان بايد ابعادي حدود 3× 3 متر با ارتفاع 3 متر بوده و دو انتهاي آن به سمت شمال و جنوب باز باشد. با اين وجود بعضي شترمرغ ها ممكن است آنرا نپذيرفته و در عوض لانه هاي ساده خود را ترجيح دهند.

رفتار جفت گيري:

نرها مي توانند با چند ماده جفت گيري كنند. شترمرغ هاي اهلي به صورب جفتي يا سه تايي ( تريو ) براي توليد مثل نگهداري مي شوند.

تخمگذاري:

ماده مدت كوتاهي پس از جفتگيري تخمگذاري را شروع مي كند. اولين تخم بارور تقريباً 10 تا 14 روز پس از اولين جفت گيري گذاشته مي شود. از آن پس و تقريباً بدون استثناء تخمها يك روز در ميان بصورت كلاچ هاي 20 تا 24 تايي توليد مي شوند. بين دو كلاچ يك وقفه 7 تا 10 روزه وجود دارد. ماده هاي پرتوليد، در طول فصل توليد مثل بين 80 تا 100 تخم مي گذارند.
شترمرغ:
شترمرغ بزرگترين تخم را در ميان پرندگان توليد مي كند ولي تخم آن نسبت به جثه اش كوچكترين تخمهاست. به طور متوسط تخم شترمرغ 19-17 سانتيمتر پهنا و تا 1900 گرم وزن دارد.

نسبت نر به ماده:

گرچه نسبت نر به ماده ( 1:1 ) در ابتدا براي كسب بالاترين ميزان باروري ايده آل بنظر مي رسد ولي به لحاظ سازگاري ممكن است نشانه اي ازوجود مشكل باشد. وجود جفت هاي ناسازگار مشكلي است كه گاهي اوقات هنگامي كه به شترمرغ ها اجازه داده مي شود جفتشان را انتخاب كنند رخ مي دهد. با اين وجود، از آنجا كه اينگونه انتخاب طبيعي جفتها به طور معمول در مزارع تجاري ممكن نيست، توليد كننده بايد نسبت به عملكرد و سازگاري آنها به حد كافي دقت نمايد. نسبتهاي نر به ماده از 1:2 تا 1:4 به لحاظ باروري مناسب است. نسبت بيشتر از 1:4 به اين علت كه نر ممكن است توانايي جفت گيري با تمام ماده ها را نداشته باشد توليد تخم هاي غيربارور را افزايش مي دهد.

جوجه كشي:

تخمهاي جوجه كشي اغلب براي مدتي قبل از جوجه كشي جمع آوري و نگهداري مي شوند. اين روشي معمول در مزارع است تا تخمها به تعداد كافي براي پركردن دستگاه برسند. حمل دستي ناملايم تخم هاي جوجه كشي مي تواند ساختار ظريف داخلي آنها را به هم زده و باعث عدم تبديل آن به جنين گردد.

اصول جمع آوري تخم ها:

– از ظروف تميز( معمولاً جعبه هاي مخصوص فوم دار) براي جمع آوري استفاده مي شود. – از پاك كردن تخم ها با پارچه مرطوب پرهيز شده زيرا اين كار سريعترين راه براي آلوده شده آنهاست. از كاغذ سمباده نازك و خشك براي پاك كردن لكه هاي بزرگ كثافات استفاده مي شود. – هنگام شستشوي تخمها بدقت دستورالعمل مربوط به غلظت ماده ضدعفوني رعايت شود. – استفاده از نور ماوراء بنفش ( در دامنه 300-200 نانومتر) به عنوان يك روش ميكروب‌كشي مؤثر توصيه مي شود. – بايد تخمها را به تدريج قبل از بسته بندي براي ذخيره سازي خنك نمود.

مدت زمان ذخيره سازي تخمها:

زمان ذخيره سازي (روز)درجه حرارت (سانتيگراد)    رطوبت نسبي (درصد)
3-1 18    80-75
7-4 16    80-75
بيش از 7 15    80-75

درجه حرارت:

در دستگاههاي جوجه كشي كه هوا با مكش بيرون كشيده مي شود با توزيع حرارت يكسان پيرامون تخمها، درجه حرارت بهينه بوضوح نزديك مركز دستگاه بين 9/35 و5/36 درجه سانتيگراد مي باشد. در اين محدوده حرارتي جنين به طور صحيح نمو خواهد كرد. هنگامي كه جنين شروع به توليد گرما مي نمايد درجه حرارت را مي توان 7/0 درجه سانتيگراد كاهش داد ( تقريباً 4 روز قبل از تفريخ ).

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

براي مدت طولاني به واسطه شباهت با شرايط جوجه كشي طبيعي اينطور فرض مي شد كه نتايج جوجه كشي مصنوعي خوب به وجود يك گراديان درجه حرارت كه از سطح افقي به سطح زيرين تخمها افزايش مي يابد بستگي دارد. براي مدتي اين ايده اثر زيادي بر طراحي ماشين هاي جوجه كشي با هواي ساكن داشت اما به واسطه عملكرد ماشين هاي جوجه كشي با مكش هوا نشان داده شد كه اين موضوع پايه و اساس محكمي ندارد.

رطوبت در طول جوجه كشي:

رطوبت براي نمو جنين بطور صحيح و تبديل آن به جوجه اي به اندازه طبيعي از اهميت زيادي برخوردار است. براي وقوع اين امر، آب تخم به ميزان معين بايد تبخير شود( 13 تا 15 درصد وزن تخم تا روز 38 جوجه كشي ) . يك تخم با وزن 1500 گرم در روز صفر بايد بطور متوسط تا روز 38 جوجه كشي 210 گرم وزن را از دست بدهد ( 7/38 گرم در هفته ). براي كنترل نسبي تبخير از تخم مقدار رطوبت در هواي پيرامون تخم بايد كنترل شود زيرا تعيين كننده ميزان تبخير از تخم مي باشد. معمولاً درصد تفريخ بالا در شترمرغ با رطوبت نسبي 25-15 درصد در 36 درجه سانتيگراد به دست مي آيد.

تهويه:

تهويه و جابجايي ضعيف هوا در داخل ماشين جوجه كشي ممكن است منجر به توزيع نابرابر حرارت ، رطوبت و يك سطح كُشنده دي اكسيد كربن و ميزان ناكافي اكسيژن همراه با جوجه درآوري پايين شود. نمو جنين بطور عادي با سطح اكسيژن تا 18 درصد سازگار است. غلظت بالاي دي اكسيد كربن درون ماشين جوجه كشي صدمه زيادي به جوجه درآوري مي زند.

وضعيت تخم و چرخش آن:

در شرايط جوجه كشي مصنوعي بايد طوري نگهداري شوند كه انتهاي بزرگ به سمت بالا باشد. چرخش دستي سه بار در روز انجام شود( و در صورت امكان به دفعات بيشتر، اما هميشه دفعات چرخش بايد اعداد فرد باشند مثلاً 5 ، 7 ، 9 و غيره) يا اگر چرخش بصورت مكانيكي انجام مي گيرد هر يك تا دو ساعت يكبار چرخانده شود. چرخش تخم بايد در روز 38 جوجه كشي متوقف شود سپس تخم ها به سيني هاي تفريخ منتقل مي شوند.

تفريح :

معمولاً در روز 38 جوجه كشي به دستگاه تفريخ منتقل مي شوند. جوجه طي 24 ساعت آخر جوجه كشي كيسه زرده را جذب مي كند كه اين كيسه به عنوان يك ذخيره غذا پس از تفريخ براي چند روز اول زندگي عمل مي كند. فرايند تفريخ هنگامي آغاز مي شود كه جوجه به وسيله عمل انعكاس سرش را تكان مي دهد، راهش را از طريق آلانتويز باز كرده و براي اولين بار شروع به تنفس ريوي مي نمايد. اين فرايند، شكستن پوسته از داخل ناميده مي شود و منقار جوجه را مي توان با عمل كندلينگ درون اتاقك هوايي مشاهده نمود.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

اولين گام در شكستن تخم به عنوان شكستن پوسته خارجي شناخته مي شود. در اين موقع رطوبت بايد 3 تا 5 درصد افزايش يابد تا اينكه جوجه بتواند به سادگي داخل تخم بچرخد. جوجه هاي تفريخ شده بايد قبل از خروج از دستگاه تفريخ تا خشك شدن كامل داخل آن باقي بمانند كه براي اين منظور معمولاً 24 ساعت كافي خواهد بود.

کشتار و فراوری محصولات :

يكي از مهمترين بخش هاي پرورش صنعتي شترمرغ كشتارگاه است. كشتارگاه شترمرغ بايد با استانداردهاي سطح بالا ساخته شود و با دقيق ترين مقدرات بهداشتي اداره شود. اين كار نه تنها عملكرد آنرا بالاتر خواهد برد بلكه تعداد و محدوده بازارهاي قابل دسترس را براي صاحب كشتارگاه افزايش مي دهد. كشتارگاه شامل محل نگهداري شترمرغ زنده، محل هاي مجزا براي كشتار، پركني، پوست كني، خارج كردن امحاء و احشاء، جدا كردن گوشت از استخوان، خنك كردن، بسته بندي، انجماد و ارسال گوشت مي باشد.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

شترمرغ ها بسته به مديريت و سرعت رشد بين 10 و 14 ماهگي براي كشتار آماده اند. پس از مراحل ذبح شترمرغ، لاشه در درجه حرارت 1 درجه سانتيگراد در چيلر سرد مي شود. طول مدت سرد كردن از چند ساعت تا 24 ساعت متغير است. استخوان جدا شده و گوشت به قطعات مختلف درجه بندي مي شود. گوشت معمولاً در خلاء و در بسته هاي 2 كيلوگرمي بسته بندي شده و يا به صورت تازه به بازار ارسال شود يا اينكه به يك سردخانه براي نگهداري در دماي 20- درجه سانتيگراد منتقل مي شود.

عمل آوری پوست :

دليل اصلي براي عمل آوري پوست حفظ ساختار ظريف آن است تا بتوان قبل از دباغي پوست را با حفظ حالت طبيعي نگهداري نمود. نمك سود كردن مرطوب يك روش عمل آوري است.

درجه بندی :

چند درجه در ارزيابي پوست هاي نمك سود در نظر گرفته مي شوند. اين درجات معمولاً بين 4 تا 5 متغيراند كه آخرين درجه شامل حذفي‌هاست. با ارزش ترين پوست ها( درجه 1 ) كيفيت ممتازي دارند وشامل پوست هايي اند كه تازه بوده، به خوبي عمل آوري شده، داراي اندازه اي كامل و خطوط برش درستي مي باشند. آنها هيچ آثاري از گوشت، چربي يا لخته هاي خون ( روي سطح زيرين ) نداشته و فاقد هرگونه فوليكولهاي پرصدمه ديده، بريدگي، سوراخ و يا هرگونه نواقص ديگر مي باشند. سپس بر حسب تعداد و وضعيت نواقص، پوست ها از درجه 2 تا حذفي درجه‌ بندي مي‌شوند.

گوشت :

شترمرغ ها گوشت قرمزي توليد مي كنند كه از لحاظ مزه و بافت( بسته به سن كشتار ) شبيه به گوشت گوساله و گاو است. پروتئين اين گوشت بالاست ولي چربي آن در سطح پائيني قرار دارد.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

ارزش تغذيه اي گوشت شتر مرغ
در هر 100 گرم  مرغ گاو     شتر مرغ
چربي 3.6 گرم 16.3 گرم     2 گرم
كلسترول 85 ميليگرم 84 ميليگرم     58 ميليگرم
انرژي185 كيلوكالري 256 كيلوكالري    114 كيلوكالري
پروتئين 21.4 گرم 20 گرم     21.9 گرم
كلسيم 13 ميليگرم 9 ميليگرم     5.2 ميليگرم

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

بررسي ها كاملاً نشان مي دهند كه گوشت شترمرغ از نقطه نظر سلامت بسيار بهتر از ساير انواع گوشت است زيرا محتوي مقدار خيلي كمتري چربي و كلسترول مي باشد. يك جنبه خاص گوشت شترمرغ بالا بودن پروتئين و پائين بودن چربي آن است. اين ويژگي آن را براي فرآوري بيشتر به محصولات گوشتي خواه به تنهايي يا در تركيب با ساير انواع گوشت بسيار مناسب مي سازد. گوشت شترمرغ در حال حاضر به اشكال مختلفي به بازار عرضه مي شود از جمله: پاته ، بيكن ، پاستارمي ، فرانكفورتر ، همبرگر، دودي ،سرخ شده ، تكه هاي گوشت تازه و استیک.

بیماری ها :

علاوه بر داشتن امكانات خوب و بكارگيري مديريت مناسب، بايد يك برنامه پيشگيري از بيماري مورد توجه قرار گيرد. اين برنامه مي تواند از مزرعه اي به مزرعه ديگر تغيير كند كه بستگي به عواملي مانند مسائل اقتصادي و خطرات ناشي از بيماري دارد. اين برنامه شامل واكسيناسيون هاي مختلف، تشخيص انگلهاي خارجي و داخلي، شناسايي بيماريها، كنترل غذا و رشد، بالا بردن ايمني زيستي و غيره است. ايمني زيستي ارزان ترين راه پيشگيري بيماريها بوده و شامل كنترل حركات ( هم پرنده ها و هم حيوانات ديگر ) وسالم سازي است.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

الف : تنفسی
1 – آنفولانزای مرغی
2 – بیماری های تنفسی قارچی و میکروبی
3 – مایکو پلاسما
ب : عوارض معدی روده ای
1 – ورم معده قارچي
2 – ليبيو استرونژيلوس
3 – ليبيو استرونژيلوس
4 – گرفتگي
5 – آنتريت ويروسي
6 – آنتريت ويروسي
7 – آنتريت انگلي مرغ ها

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

ج : عوارضعصبی- عضلانی – اسکلتی :
1 – بيماري نيوكاسل
2 – آنسفالوپاتي
3 – بوتوليسم
4 – مسموميت
5 – بدشكلي هاي پا
6 – شكستگي ها
7 – بيماري عضله
8 – هيپوگلاسمی
د : سایر بیماری ها :
1 – بيماريهاي پوستي
2 – هپاتيت
3 – سندرم جوجه پژمرده

عوامل اقتصادي پرورش شترمرغ:

در سالهاي اخير توجه زيادي به پرورش شترمرغ شده است. نظر به اينكه عوامل اقتصادي يكي از اركان هر حرفه اي را تشكيل مي دهند. اين حرفه نيز مستثني نبوده و بايد هزينه ها و درآمدها جهت برآورد اقتصادي ارزيابي شوند. همانند پرورش دامهاي ديگر در اينجا نيز زمين يكي از محدوديت ها به حساب مي آيد. ولي در مقايسه با ساير دامها، پرورش شترمرغ به زمين كمتري نياز دارد.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

در روشهاي بسته پرورش شترمرغ، براي هر 3 قطعه ( 1 نر و 2 ماده ، يك تريو ) تنها به 1/0 هكتار زمين نياز است. هزينه ها: هزينه هايي كه بايد به حساب آيند شامل هزينه هاي ثابت ( ساختمانها و تجهيزات ) و هزينه هاي جاري مانند ( خوراك، كارگر، تعميرات، سوخت و ملزومات دامپزشكي ) مي‌باشند. براي تداوم و موفقيت پروژه، هزينه هاي جاري و بخشي از هزينه هاي ثابت بايد بوسيله فروش هرسال يا هرسري جوجه يا تخم پوشش داده شوند .

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

سود ناخالص به صورت تفاوت بين درآمدهاي حاصل از فروش محصولات شترمرغ و سرشكني روي هزينه هاي جاري محاسبه مي شود، در حاليكه سود خالص تفاوت بين درآمد حاصل از فروش ها و جمع دو هزينه متغير و ثابت است. هزينه استهلاك براي ساختمانها در 10 سال و براي تجهيزات در 6 سال محاسبه مي شود. يا اينكه مي توان برا ي هر دو مورد 8 سال در نظر گرفت. در نتيجه هزينه استهلاك به هزينه هاي جاري براي هرشترمرغ، ضافه مي شود. براي پروژه هاي شترمرغ تفكيك هزينه هاي زير تنها به عنوان يك راهنماي تقريبي مورد استفاده قرار مي گيرد.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

هزينه هاي ثابت:

– هزينه خريد شترمرغ ها (از جمله مولدهاي تثبيت شده ( 3 يا 4 ساله ) )
– هزينه ساختمانها
– توليد مثل و پرورش براي شترمرغ بالغ
– جوجه كشي براي هر تخم
– هزينه تجهيزات
– هواكشها، مادرهاي مصنوعي، نور و غيره براي هر شترمرغ بالغ
– تجهيزات جوجه كشي و تفريخ براي هر تخم
– هزينه حصار كشي ( 140 متر حصاركشي براي هر شترمرغ )
– هزينه تأسيسات كشتار
– كشتار كامل همراه سرد كردن، انجماد و بسته بندي براي سرانه ظرفيت ( حداقل ظرفيت توصيه شده 50 قطعه در روز )
– هزينه هاي ثابت متفرقه براي شترمرغ بالغ
هزينه هاي جاري:
– هزينه خوراك : بالغين ( 7/3 كيلوگرم در روز براي هرشترمرغ ) ( در سال ) شترمرغ هاي جوان ( 300 كيلوگرم مصرف خوراك تا يكسالگي )
– هزينه كارگرـ كارگر غير ماهر درسال
– برق
– مخارج دامپزشكي و درمانها
– هزينه هاي جاري هرشترمرغ بالغ درسال
– بيمه شترمرغ هاي بالغ ( پوشش تمام خطرات ) 12 درصد براي هرشتر مرغ درسال

درآمدها:

درآمدها يا فروش هايي كه از پرورش شترمرغ حاصل مي شوند بسته به اندازه و محل پروژه و بازاريابي آن فرق مي كند. برمبناي تحقيقات بازاريابي بين المللي، تفكيكي از تمام فروش هاي ممكن در پروژه هاي پرورش شترمرغ به شرح ذيل است:
– فروش تخم شترمرغ
– تخم هاي قابل جوجه كشي
– پوسته هاي خالي تخم
– فروش شترمرغ زنده
– جوجه هاي يك روزه
– جوجه هاي 3 ماهه
– جوجه هاي 6 ماهه
– شترمرغ هاي يك ساله

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

فروش محصولات شترمرغ : گوشت ( کیلوگرم ) ، پوست ( تخته ) ، پر ( کیلوگرم )
عوامل بسياري برميزان سودآوري ( بازگشت پول ) پروژه هاي شترمرغ تأثير مي گذارند. ولي به هرحال، بازده توليد جزء اصلي موفقيت يك پروژه مي باشد.

روشهای شروع به کار در پرورش شتر مرغ

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

زمین
باید بررسی کنید که چگونه از زمینی که در اختیار دارید استفاده کنید. بسته به اینکه چه گزینه هایی را در شروع کار در نظر گرفته اید باید تصمیم بگیرید که چه مقدار زمین برای جفت گیری، نگهداری جوجه ها، پرورش پرنده ها تا سن کشتار و تجهیزات جوجه کشی اختصاص دهید. ممکن است فضاهای دیگری را برای ساختمان های اداری، فروشگاه یا محل استراحت کارگران در نظر بگیرید.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

گروه بندی معمول شترمرغ ها به صورت دسته های سه تایی یعنی یک نر و دو ماده است، اما شما ممکن است نگهداری جفتی ( یک نر و یک ماده)، یا دسته های چهارتایی ( یک نر و سه ماده) و یا نگهداری دسته جمعی (دو یا چند نر با دو یا چند ماده) در نظر بگیرید. ما نگهداری جفتی و یا سه تایی را توصیه می کنیم. چون کنترل عملکرد فردی هر پرنده امکان پذیر است.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

فضای مورد نیاز برای پرورش دسته سه تایی۳۰ متر (۳۲ یارد) در ۵۰ متر (۵۵ یارد) و در مجموع ۱۵۰۰ متر مربع است. البته این اندازه بدون هیچگونه عواقب جدی تقریبا به نصف قابل تقلیل می باشد اگرچه گردشگاه های بزرگتر با مکان های دویدن وسیع مطلوبتر بوده و به همین علت گردشگاه ها به صورت مستطیل در می آید تا مربع.
جوجه ها طی چهار هفته اول زندگی به فضای کمی نیاز دارند. فضای ۲ متر (۲ یارد) در ۱۰ متر (۱۱ یارد) برای ۲۰ جوجه کافی است، لیکن جوجه ها سرعت رشد چشمگیری دارند، با رشد جوجه ها نیاز به فضای پرورشی به سرعت افزایش می یابد.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

بسته به شرایط آب و هوایی، جوجه ها هنگام شب به سالن نیاز دارند. در صورت وجود منبع گرمایی، همه جوجه ها باید به این منبع گرمایی دسترسی داشته باشند. بر اساس احتیاجات بدنشان جوجه ها باید دور از حرارت بنشینند. وقتی جوجه ها مستقیما از هچر به زیر سایه بان در طول روز منتقل می شوند، در دو هفته اول به یک لامپ حرارتی در طول شب نیازدارند. سایه بان حتی به شکل سایه درخت عامل مهمی برای شترمرغ ها در هر سنی است. در مواقعی که در نظر دارید تجهیزات جوجه کشی مورد نیاز را خودتان داشته باشید باید ابعاد اتاق مورد نیاز را در نظر داشته باشید که بستگی به انکوباتور و هچر خریداری شده دارد. به یک اتاق برای انکوباتور، یک اتاق برای هچر، محلی برای تمیز کردن تخم ها و محلی اختیاری برای ذخیره تخمها قبل از قرار دادن در انکوباتور نیاز دارید.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

آنفلوانزای پرندگان در شترمرغ
آنفلوانزای پرندگان در شترمرغ

ویروسهای آنفلوانزا به سه تیپ A, B , C تقسیم می شوند. دو روش شناسائی برای توصیف جدایه های تیپ A ویروس آنفلوانزا مورد استفاده قرار می گیرد که اولی بر اساس تفاوت های  پروتئین های هماگلوتیفین (H) و نورآمینیداز (N) در سطح خارجی یک ویروس آنفلوانزا می باشد. در حال حاضر 14 پروتئین هماگلوتیفین مختلف و 9 پروتئین (N) مورد شناسائی قرار گرفته است، برای مثال یک تحت تیپ ویروس که به صورت H5N9 نوشته می شود، دارای پروتئین هماگلوتین شماره 5 و پروتئین نورآمینیداز شماره 9 می باشد.
روش دوم شناسائی دارای 5 جز می باشد:

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

1- تیپ ویروس
2- میزبانی که ویروس از آن جدا شده است
3- منطقه جغرافیائی که ویروس از آن گزارش شده است
4- شماره مرجع
5- سال جداسازی ویروس

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

بنابراین کد 84/113/IRELAND/DUCK/A نشان دهنده یک ویروس تیپ A که از یک اردک در ایرلند و در سال 1984 جدا شده است می باشد.
ویروس تیپ A آنفلوانزا، تنها تیپی است که در حال حاضر از نظر دامپزشکی حائز اهمیت می باشد. این ویروس با همه گیریهای وسیع بیماری تنفسی در تعدادی از پستانداران و گونه های پرندگان همراه بوده است.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

آنفلوانزای پرندگان در شترمرغ ها اغلب در آفریقا گزارش شده است و در هنگامی که همه گیریهای بیماری شامل سویه های بسیار بیماری زا بوده است، آسیب بسیار زیادی به اقتصاد این منطقه وارد نموده است.  از زمان اولین گزارش شیوع بیماری آنفلوانزا در آفریقا و در سال 2- 1991 ، چندین مورد دیگر بیماری نیز در نقاط گوناگون جهان گزارش شده است که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره داشت:

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

– تکرار شیوع بیماری در سال های 1994 از نوع H5N9 ، سال 1995 از نوع H9N2 ، در آفریقا
– شیوع بیماری در امو و کاساوی در هلند و از نوع H5N9 در سال 1994
– شیوع بیماری در شترمرغ های زیمباوه در سال 1995 و از نوع H5N2
– مورد اخیر که منجر به ممنوعیت یکساله صادرات محصولات شترمرغ به اروپا گشت در سال 5- 2004
– همچنین وقوع موارد دیگری از بیماری در شترمرغ های آمریکا و دانمارک

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

علیرغم آنکه هیچ کدام از سویه های بیماری که تاکنون در شترمرغ ها گزارش شده است از نوع فوق حاد و خطرناک H5N1 نمی باشند اما تحقیقات نشان می دهند که شترمرغ ها توانائی جهش و تبدیل سویه های متداول به نوع فوق حاد را دارا می باشند.
سویه های H7N2, H5N9, H9N2, H5N2 سبب بیماری در شترمرغ ها می باشند که در یک نمونه همه گیری در ایتالیا سبب نابودی هزاران شترمرغ و میلیون ها طیور گردند.

 

انتقال و سرایت

مشاهدات عفونت های طبیعی ویروس آنفلوانزا تیپ A و آزمایشات تجربی نشان می دهد که دوره دفع ویروس بسته به بیماری زائی ویروس، فصل، سن و وضعیت میزبان متفاوت است. تحت تیپهای بسیار بیماری زای ویروس باعث مرگ سریع در یک میزبان شده ولی احتمال کمی دارد که به سرعت در یک گله منتشر گردند، اما برعکس، در یک گله، احتمال انتشار تحت تیپهائی از ویروس که بیماریزائی کمتری دارند، و ایجاد بیماری طولانی مدت کرده و از پرندگان مبتلا در یک مدت طولانی تری دفع می گردند، بسیار بیشتر از نوع اول است.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

اصولا ویروس های آنفلوانزای A از طریق تماس مستقیم با مدفوع و ذرات معلق در هوا منتقل می شوند. همچنین شترمرغ های ماده حامل ویروس قادر به آلوده نمودن تخمهای خود هستند که این امر نه تنها باعث تلفات سریع جنینی می شود بلکه تخمهای آلوده وسیله ای برای انقال آلودگی به تخمهای سالم موجود در دستگاه جوجه کشی خواهند بود.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

همچنین در برخی گزارش ها احتمال شیوع بیماری و همه گیری در فصول خشکسالی بسیار بیشتر از مواقع دیگر عنوان گردیده که احتمالا این مطلب بدین دلیل است که در فصول خشک پرندگان وحشی و آزاد به منابع آبی شترمرغ ها در مزارع جذب می شوند که این امر احتماال شیوع بیماری را به حد بسیار زیادی افزایش می دهد.
علاوه بر مطلب فوق از آنجا که مدفوع خواری امری متداول در میان شترمرغ های جوان است و از طرفی به دلیل آنکه ویروس آنفلوانزای تیپ A به طور متداول در مدفوع پرندگان مبتلا وجود دارد لذا این ویژگی شترمرغ های جوان نیز می تواند موجبات انتقال سریع بیماری را فراهم آورد.

تظاهرات بالینی وآسیب شناسی

بیماری در شترمرغ های 14- 5 ماهه دارای بیشترین شدت بوده و شترمرغ های بالغ به ندرت مبتلا می شوند. میزان مرگ و میر در جوجه های کمتر از یک ماه سن حدود 80% و میزان مرگ و میر در جوجه های با سن 8 ماه بین 60-15% متفاوت بوده است.
همچنین تلفات در پرندگان 14- 8 ماه زیر 20% گزارش شده است. اغلب پرندگان مبتلا به فاصله دو روز پس از نشان دادن علائم تلف شدند ولی تعدادی نیز در طی یک دوره 3-2 هفته بهبود می یافتند و پادتن های مهار کننده ویروس به فاصله 3 هفته در شترمرغ های بهبود یافته و در پرندگان بالغی که بدون علائم باقی ماندند، دیده شده است.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

از نظر کلینیکی، در پرنده های جوان افسردگی شدید، ترشح چشمی، علائم تنفسی، بی حالی، اسهال و عدم تمایل به غذا و دفع ادرار و مدفوع سبز دیده شد. در کل اغلب عواملی که در دستگاه تنفس یا گوارش بیماری ایجاد می نمایند می توانند علائم بالینی شبیه به آنچه توسط ویروس آنفلوانزای A ایجاد می شود را تولید کنند. عمده ترین ضایعات پس از مرگ شامل کبدی لکه لکه (نقطه یا لکه های با رنگ و شکلهای گوناگون) و تورم و پر خونی کبد می باشد. ضایعه های هیستوپاتولوژیکالی در کبد شامل نکروز انعقادی که توسط هتروفیل تراوش شده احاطه می گردد و هتروفیل های زیادی در اطراف نکروزهای کبدی می توان مشاهده کرد.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

خونریزی و نکروز کانونی در پانکراس و ذات الریه و پرخونی بافت بینابینی ششها نیز گزارش شده است.
سایر تغییرات ظاهری شامل پرخونی و تجمع موکوس در روده کوچک و کلیه های رنگ پریده و متورم به همراه میزنای پر شده از ادرار و مدفوع سبز رنگ بود.

تشخیص

بهترین روش تشخیص عفونت های ویروس آنفلوانزای A به وسیله جداسازی ویروس از سوآپ کلوآکی بوده است. اگر چه سوآپ های ناحیه نای نیز در برخی موارد موثر می باشد.
در کالبد گشائی، جداسازی ویروس می تواند از نای، ریه، کیسه هوائی، سینوس ها، طحال، کبد، روده ها و کلوآک انجام گیرد.
روش های خنثی سازی ویروس و همچنین الیزا نیز می توانند برای نشان دادن پادتن ها به کار روند. هر یک از عوامل بیماری زائی که در دستگاه تنفس یا گوارش بیماری ایجاد می نمایند، می توانند علائم بالینی شبیه به آن چه توسط ویروس آنفلوانزای A ایجاد می شود، تولید کنند.

کنترل و درمان

اگرچه، ویروس آنفلوانزای A دارای پوشش است اما در خارج از بدن میزبان به ویژه در آب استخر و یا دریاچه نسبتا مقاوم می باشد. عفونت زائی این ویروس در PH خیلی نامناسب، گرمای تا 56 درجه سانتیگراد، مواجهه با نور خورشید و به وسیله اغلب مواد شوینده و ضدعفونی کننده به فاصله چند دقیقه از بین می رود.
در پرندگان محصور می توان با کاهش تماس آنها با پرندگان آزاد آلوده (بویژه پرندگان آبزی و ساحلی) از آلودگی جلوگیری کرد. از آنجائی که ویروس از شترمرغ های ماده حامل، به جنین و دیگر تخمهای موجود در دستگاه منتقل می گردد لذا برای کنترل بیماری نبایست تخمهای مشکوک را در دستگاه و در مجاورت سایر تخمها قرار داد.

انباشتگی

همچنین به دلیل اینکه بسیاری از مسائل بالینی ناشی از عفونتهای آنفلوانزا A توسط عفونتهای ثانوبه ایجاد می شود و عفونتهای ثانویه باکتریائی نقش مهمی در میزان مرگ و میر در طول و بعد از شیوع بیماری دارند لذا رعایت بهداشت و کنترل مسائل بهداشتی نقش به سزائی در کنترل بیماری ایفا خواهد کرد و انتظار می رود که درمان کردن، شامل اقدامات کمکی از قبیل مایعات آنتی بیوتیکی قابلیت زنده ماندن را در پرندگان در معرض خطر و بیمار افزایش خواهد داد. همچنین لازم است که پرندگان بیمار یا با علائم بالینی مشکوک به عفونت بایستی در زمان بیماری و 4-3 هفته پس از برطرف شدن علائم بالینی، جدای از سایر پرندگان نگهداری گردند.

انباشتگی در شترمرغ :

در مورد هریک از این استرس ها توضیحات مختصری آورده شده است:

1- استرس ناتوانی در جهت یابی  :
ذهن شترمرغ نقشه ای از محیطی که در آن زندگی می کند را در اختیار دارد و همیشه نسبت به موقعیتش در محیط آگاه است یا به عبارتی می داند در چه قسمتی از نقشه واقع شده است. در مزرعه هنگامی که شترمرغ به محیط جدیدی منتقل می شود، به عنوان مثال از یک پن به پن دیگر یا از مزرعه ای به مزرعه دیگر، نقشه محیط جدید برای پرنده ناشناخته است. این امر باعث ناتوانی پرنده در جهت یابی می شود و مدتی طول می کشد تا با محیط سازگاری پیدا کند . این ناتوانی عمدتا” ایجاد استرس در پرنده می نماید.

2- استرس جدایی از والدین  :
دوری وجدایی از والدین باعث ایجاد استرس و بروز صدای لرزشی ( به صورت Kr Kr Kr) در جوجه ها می گردد. در صورتی که این استرس تداوم یابد جوجه دپرس شده و دچار ناهنجاری رفتاری می شود.

3-  استرس ناکامی در یافتن غذا :
این استرس عمدتا” به دنبال تغییر جیره غذایی و استفاده از مواد غذایی جدید و ناشناخته در جیره رخ می دهد در پرندگان بالغ عدم توانایی در دستیابی به یک شریک جنسی می تواند عامل مسبب بروز این استرس باشد. ضمنا” در مزارع با تراکم بالا ، بخصوص هنگامی که در یک پن شترمرغهایی با جثه های متفاوت نگهداری می شوند، شترمرغهای کوچکتر عمدتا” در رقابت برای دستیابی به غذا ناموفق بوده و گرسنه می مانند و این امر می تواند عامل بروز استرس در چنین پرندگانی باشد.

پاتوژنز:

شن و سنگریزه می توانند با عبور از سنگدان و ورود به روده باعث انسداد سکوم شوند. مواد خارجی نوک تیز با نفوذ به دیواره ، پیش معده و سنگدان باعث ایجاد یک عفونت موضعی با پریتونیت و سپتی سمی می شوند؛ ولی بطور کلی در تمامی موارد نتیجه بروز استاز گوارشی ثانویه ، لاغری مفرط و در نهایت مرگ می باشند.

علایم بالینی :

چنین کیس هایی علایمی مبنی بر لاغری مفرط و استاز گوارشی را نشان خواهند داد. برخی از این علایم عبارتند از : توقف رشد، کاهش وزن ، لاغری و در نهایت در اثر ضعف شدید توانایی ایستادن را از دست داده و در صورت عدم رسیدگی تلف می شوند.

تشخیص :

علاوه بر علایم بالینی فوق از روشهای ملامسه ، اندوسکوپی و رادیوگرافی هم می توان درتشخیص انباشتگی استفاده نمود. در روش ملامسه با لمس کردن ناحیه آناتومیکی پیش معده ( 15- 10 سانتی متر پشت جناغ ، سمت چپ خط میانی شکم ) می توان به راحتی پی به اتساع پیش معده برد و در صورتی که علت انباشتگی شن و سنگریزه باشد در ملامسه ، روده ها هم می توان اغلب این مواد را لمس نمود.

روش رادیوگرافی

در روش رادیو گرافی ، پس از بیهوش کردن پرنده از نماهای جانبی (Lateral) و پشتی – شکمی (Dosoventral) ناحیه شکم می توان مواد خارجی تجمع یافته ( مانند فلزات ، شن و سنگ ) را با دانسیته ء بیشتری مشاهده نمود. در شترمرغهای بالغ ، بدون نیاز به بیهوشی با استفاده از نمای جانبی مایل (Lateral Oblique) از بخش قدامی و خلفی ران می توان تصاویر مناسبی برای تشخیص تهیه نمود.

تشخیص تفریقی :

انباشتگی باید با استفاده از روشهای عنوان شده ء فوق از بیماریهایی مانند استاز معدی ، مگاباکتریوزیس ، التهاب قارچی پیش معده ، التهاب انگلی پیش معده ، بوتولیسم و تحلیل عضلانی تغذیه ای تشخیص داده شود.

علایم کالبد گشایی :

آزمایشات پس از مرگ ، لاغری مفرط همراه با تحلیل چربی های ناودان کرونر قلب و هیپرتروفی لایه کویلین سنگدان را نشان می دهد( لایه کویلین در حالت طبیعی ظاهر صاف و هموار دارد، درصورت تداوم استاز معدی و توقف انقباضات سنگدان ، این لایه از حالت طبیعی خارج شده ، شل و چین خورده می گردد که اصطلاحا” به این حالت هیپروتروفی لایه کویلین می گویند).

کالبدشناسی

از علایم واضح دیگر در کالبد گشایی، تجمع مواد خارجی در پیش معده است. درمواردی که عامل انباشتگی مواد خشبی باشد، تجمع ساقه های بلند علوفه در پیش معده همراه با سنگدان خالی مشاهده می شود و درصورتی که انباشتگی با شن و سنگریزه باشد، تجمع این مواد را می توان در روده کوچک و سکوم هم مشاهده نمود.

درمان :

درمان شامل خروج از انباشته شده از پیش معده می باشد و باید قبل از اینکه پرنده دچار ضعف شدید شود انجام گیرد. روشهای درمان انباشتگی در شتر مرغ عبارتند از:
1- شستشوی معدی
2- روش جراحی

پیشگیری :

طور کلی مهمترین مسئله در پیشگیری از وقوع بیماری ، جلوگیری از وقوع عوامل استرس زاست. برخی از این روش ها عبارتند از:
1–  پیشگیری از استرس ناتوانی در جهت یابی :
برای پیشگیری از وقوع این استرس باید از جابجایی های بیهوده ممانعت به عمل آورد و هرتغییر مکانی باید به تدریج صورت گیرد تا به پرنده اجازه سازگاری با محیط جدید داده شود؛ بدین منظور می توان جوجه ها را در روزهای اولیه ء جابجایی بطور موقت روزانه به جایگاه اولیه شان منتقل نمود تا از این طریق با یادآوری مکان قبلی ، رفتارهای قالبی شان مانند خوردن و نوک زدن را به یاد آورند. درصورتی که پرنده در محیط جدید احساس ناامنی نماید ، یک شخص یا یکی از والدین را باید چند روز اول جابجایی کنار پرنده قرار داد. به عبارتی هیچ گاه نباید پرنده ای را که به محیط جدیدی انتقال یافته تنها گذاشت.
2–  پیشگیری از استرس جدایی از والدین :
برای پیشگیری از وقوع این استرس روشهای زیر قابل ذکرند:
الف ) در شرایط فارم که جوجه ها به طور مصنوعی پرورش می یابند، انسان نقش والدین جوجه را بر عهده دارد؛ استفاده از لباسهای یک رنگ و یک شکل برای افرادی که با جوجه ها در ارتباطند باعث می شوند تا جوجه ها توانایی تفریق بین افراد مختلف را نداشته و در تمام طول شبانه روز وجود والدین را در کنارشان احساس کنند.
ب ) استفاده از آدمکهایی با لباس مشابه افراد مرتبط با جوجه ها در داخل و خارج پن در کاهش این استرس موثرند.
پ ) تحقیقات انجام شده نشان می دهد که حضور خرگوش در 3 هفته اول زندگی در پن جوجه ها ، در کاهش بروز این استرس نقش مهمی دارد.

3–   پیشگیری از استرس ناکامی در یافتن غذا :
برای پیشگیری از وقوع این استرس باید جیره ها به تدریج تغییر یابند و از قرار گرفتن جوجه هایی با جثه های متفاوت و تراکم بیش از حد دریک پن نیز جلو گیری گردد.

مهمترین بیماریها ی تغذیه ای در شتر مرغها و نحوه پیشگیری از آن

مقدمه پرورش شتر مرغ

امروزه با عنایت به مزایای بسیار زیاد آن به عنوان یک رویکرد های جدید در صنعت دامپروری مورد توجه بسیار واقع شده است . این پرنده همه چیز خوار بوده ودر مناطق خشک و کم آب براحتی زیست می کند …..  از لحاظ پایداری در برابر شرایط نا مساعد طبیعی در مقابل کمبود آب و غذا شبیه شتر و از لحاظ ظاهری شبیه پرندگان است. در حال حاضر می توان شتر مرغ را به عنوان دام آینده در بسیاری از مناطق معرفی کرد . شتر مرغ ها به کنجکاوی و بویژه علاقمندی به اجسام درخشنده و رنگی مشهور هستند از اینرو ممکن است اجسام خارجی توسط آنها بلع و زمینه لازم برای بروز بیماری یبوست ( انباشتگی ) را فراهم کند . بنابر این عوامل موثر در سلامتی و بهداشت این پرندگان یکی از جنبه های بسیار مهم این نوع پرورش می باشد برای اطلاعات بیشتر روی ادامه مطلب کلیک کنید.یبوست بیماری ست که اغلب بطور مکرر مشکلاتی را در رشد جوجه ها بوجود می آورد .
________________________________________

در حال حاضر دو نوع از یبوست شناسایی شده است :

یبوست حاد یا یبوستی که شتر مرغ اخیرا کسب کرده که با علائم شدید و در زمان کوتاه یعنی بین 12 تا 24 ساعت بروز پیدا می کند . دومین نوع آن یبوست مزمن یا نوع دراز مدت آن است .بطور معمول یبوست حاد از شترمرغ هایی که مقدار بسیار زیادی از مواد غیر خوراکی مصرف می کنند نتیجه می شود که این تیپ آن می تواند از مصرف بیش از اندازه شن ، خاک ، سنگریزه ، علف های زبر و از این قبیل مواد حاصل گردد .

انسداد حاد

انسداد حاد منجر به کولیک و سر انجام مرگ پرنده را در بردارد . معمولا انباشتگی پیش معده بصورت جزئی مانع عبورمواد بطور کامل می شود که این عامل می تواند مسبب بروز نوع مزمن آن باشد .چنین پرنده هایی معمولا وزن نرمالی بدست نخواهند آورد ودر ظاهر غالبا دچار سوء تغذیه شده و گرایش به بلع مواد غیر خوراکی دارند .
نوع خوراک ، فاکتور های استرس ، عوامل محیطی و … را می توان از فاکتور های مهم بروز یبوست در صنعت پرورش شتر مرغ دانست .

یبوست

از فاکتور های خوراکی ایجاد کننده یبوست می توان مصرف بیش از اندازه فیبر ، دریافت برگ ها و ساقه های یونجه ، ساقه گراس ها برای جوجه ها ی جوان به ویژه جوجه هایی که درمزرعه کوچک دارای محدودیت چراگاه هستند را بر شمرد . دریافت حجم زیادی از دانه های زبر ، گراس های خشک و میوه ها ی وحشی می تواند زمینه ساز انباشتگی در شتر مرغ های مسن تر باشد . از آنجایی که پیلورمعده شترمرغ خیلی کوچک بوده و جوجه ها ی جوان ظرفیت توسعه برای هضم را ندارند توصیه می شود که جیره غذایی در نظر گرفته شده برای آنها از کیفیت مطلوب بر خوردار باشد . از تغذیه فیبر نا مرغوب برای شتر مرغ های زیر وزن kg 35 باید امتناع نمود و نکته دیگر اینکه خطر انباشتگی با افزایش سن در شتر مرغ ها سیر نزولی پیدا می کند .

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

ناتوانی شتر مرغ های جوان د رهضم فیبر به علت نبودباکترها ی هاضم سلولوز در قولون است و یکی از عوامل حیوانی می باشد که میتواند منجر به بروز این عارضه شود. جوجه ها بدون مصرف غذا در دراز مدت احساس گرسنگی نمی کنند از این رو مقدار زیادی مواد خارجی مانند تکه چوب ، کیسه پلاستیک و سیم می بلعند . از فاکتور های دیگر بروز انباشتگی در شتر مر غ ها عوامل محیطی – مدیریتی است مانند پروراندن جوجه ها بر روی کف شنی که اگر خاک نرم و سبک یا خشک باشد سبب بلع بیش از اندازه شن وماسه می شود .

عوامل محیطی

گرسنگی و سرو صدای محیطی می تواند ایجاد کننده ی استرس باشد که این عامل منجر به جانشین سازی خوراک شده و از عوامل دیگر یروز به حساب می آید در واقع می توان گفت کمبود تغذیه ای ، شتر مرغ ها را به سمت گند خواری یا اشتهای غیر طبیعی تحریک می کند . نبود سنگریزه و شنریزه در حد مطلوب جهت کمک به آسیا کردن مواد بلع شده در سنگدان ممکن است زمینه انسداد را مهیا کند بنا بر این وجود سنگریزه در یک حد معین برای پرندگان ضروری است .

 

عوامل دیگر

عواملی مانند عفونت ناشی از تجمع عوامل باکتریایی ( Megabacteria ) و قارچی ( Candida)نیز می توانند باعث ایجاد زمینه مساعد جهت انسداد گردد . جوجه های مبتلا به انسداد افزایش وزن روزانه نداشته و بسیار آهسته رشد می کنند همچنین تخلیه مدفوع همراه با زحمت و فشار زیاد انجام شده و از خود صدا در می آورند ،به غذا نوک می زنند ولی غذا نمی خورند . انسداد را می توان با ملاسمه سختی و بزرگ بودن شکم مشخص نمود . شتر مر غهای مبتلا به انباشتگی در حالت جناغ سینه ای دچار زمین گیری شده ، کاملا هوشیار بوده و گردنشان را به حالت کشیده نگه می دارند .

پیشگیری و درمان یبوست:

در پیشگیری از بروز این بیماری توجه به استرس های ناشی از انتقال و تغییر محل ودست یابی به مواد خارجی بسیار حائز اهمیت است . می توان با اجتناب و دوری از عوامل سببی در مزرعه از یبوست جلوگیری به عمل آورد. لذا باید جهت به حداقل رسانیدن تلفات ، برای افرادی که به شیوه ای با حیوان سر وکار دارند تعالیمی در نظر گرفته شود تا فائق آمدن بر مشکلات را بیاموزند . در پرواربندی متراکم شتر مرغ ها احتمال آنکه یبوست یک مشکل عدیده بشمار آید کم است ، اما می توان آن را بعنوان یک عامل مهم فناپذیر برای جوجه های جوان در صنعت پرورش نیمه متراکم که دسترسی به چرای آزاد یا محدودیت پایه ای دارند به حساب آورد .

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

انباشتگی معده کمی پس از انتقال جوجه ها ازجا یگاه نگهداری با کف بتنی به محوطه باز بی تردید یکی از مشکلات رایج مزارع پرورش به حساب می آید .
ساده ترین روش روغنی کردن یا ایجاد لغزش راه دهان است که روغن های گیاهی قادر به کمک تجزیه مقداری از این مواد است که شتر مرغ ها مجددا به یک جیره غذایی نرمال دست خواهند یافت .زمانی که امر تشخیص به سهولت امکان پذیرد مداخله جراحی می تواند خیلی موثر واقع شود که پس از باز کردن پیش معده می توان پیش معده و سنگدان را تمییز کرد . خوراندن داروی روغنی نمک اپسوم ( سولفات منیزیم ) در آب به مقدار ¼ قاشق چایخوری برای جوجه های شتر مرغ تا 2 قاشق سوپ خوری برای یک شتر مرغ بالغ پیشنهاد شود .

از اصول های دیگر درمان می توان موارد زیر را نام برد :

1- در اختیار قرار دادن پارافین طبی ، سولفات باریم و لاکتوز بطریقه خوراکی

2- دسترسی آزاد و آسان به غذا جهت ممانعت تحریک پرنده به خوردن اشیاء خارجی

3- دور کردن اشیاء خارجی از بستر و جایگاه نگهداری

مدفوع خواری :

در وضعیت طبیعی جوجه هایی که به تازه گی از تخم خارج شده اند مواد دفعی والدینشان را مصرف می کنند که ممکن است منبع میکرو ارگانیسم هایی باشد که در مجرای گوارش آنها ساکن بودند .
پر کنی ( پر خوری ) :

این عارضه به عنوان یک فعالیت جانشین و جبرانی بطور انفرادی در گله های شتر مرغ حادث می شود . این رفتار ناپسند معمولا توسط یک پرنده آغاز می شود . شترمرغ های دیگر با مشاهده زخم های کوچک و خونریزی در پشت پرندگان دیگر تحریک شده و این عمل را تقلید می کنند ولی اغلب یک پرنده مقصر است . پرخوری در شتر مرغ ها میتواند با جیره غذایی شتر مرغ ها تصحیح شود. ای جیره دارای 25 % پروتئین ، 0.3 % متیونین % 1.36 % لایزین ، 1.67 % آرژنین ، 0.25 % تریپتوفان ، 7 % فیبر ، 6.97 % انرژی متابولیسمی ، 3.9 % کلسیم ، 21 % فسفر و 5 % نمک است .

بیماری های کمبود تغذیه ای :

وبتامینE وسلنیوم : کاهش جوجه در آوری ، دیستروفی عضلانی ، مرگ و میر شدید جوجه ها و ناباروری همیشگی در نر ها می تواند از علائم کمبود طولانی مدت به حساب آید .
استفاده از مکمل ویتامین E و سلنیوم در جیره می تواند موثر واقع شود . مکمل ویتامین E و سلنیوم را می توان هر روز به مقدار g/kg 1 به شتر مرغ ها خوراند که این مکمل دارای IU 40000 ویتامین E و 40 میلی گرم سلنیوم در هر کیلو گرم است . تزریق ویتامین E و سلنیوم در 0.25 دز برای جوجه های تازه تفریخ شده و 0.5 میلی لیتر برای جوجه های با بالای دو هفته از سن و تقریبا 5 میلی لیتر برای یک پرنده بالغ د ر هر چهار هفته بصورت درون ماهیچه ای توصیه می شود .

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

ویتامین های مهم گروه B ، ویتامین B2 و بیوتین: کمبود این ویتامین ها منجر به پیچیدگی انگشتان پا به علت نقص در جوجه در آوری ، فلجی دائم ، پیچش پاها ، لغزش تاندون و کاهش جوجه درآوری می گردد.

مکمل ویتامین محلول درآب می تواند در سن چهار هفتگی و در زمان احساس کمبود، به آب آشامیدنی اضافه شود. تزریق ویتامین B کمپلکس به مقدار 1 میلی لیتر در 10 کیلو گرم از وزن بدنی توصیه می شود .

اسید پانتوتنیک :

التهاب پوست در اطراف منقار ، چشم ها و بال ها و تاخیر در رشد را می توان از مشخصات بارز کمبود این ویتامین دانست . جهت رفع علائم این بیماری 0.5 میلی لیتر برای جوجه های تازه متولد شده توصیه می گردد.
نیاسین : کمبود این ویتامین دارای علائم مشخصه زیر می باشد : طاسی در سر وگردن ، کاهش جوجه درآوری رشد ضعیف جوجه ها ، نداشتن پر در سر وگردن و پر در آوری ضعیف.

مکمل بیوتین که شامل g/kg 0.3 بیوتین ، g/kg 30پنتوتنیک اسید و g/kg 200 ویتامین C می باشد را می توان به جیره روزانه درمقدار g/kg 1 خور اک افزود .

مواد معدنی

کلسیم ، فسفر و ویتامین D : ازبارزترین علائم کمبود بد شکلی پای حیوان( نرمی استخوان در پرنده های جوان) است. با تصحیح نسبت کلسیم به فسفر در جیره تکمیلی بوسیله سنگریزه سنگ آهک یا استخوان های آسیا شده میتوان کمبود را جبران نمود.
منگنز : ناهنجاری سیستم اسکلتی به خصوص لغزش تاندون ، کوتاهی و کلفتی استخوان های پا ناشی از کمبود منگنز می باشد .

منگنز

افزایش حد اقل 120گرم منگنز در 1000 کیلو گرم خوراک ، افزودن سولفات منگنز یا کلرید منگنزبه مقدار gr 2 در 10 لیتر آب آشامیدنی توصیه می شود.

روی :

بدشکلی عضو ، کلفتی پوست پا ها و ران ، رشد ونمو ضعیف پاها از علائم کمبود روی است .
وجود روی به مقدار 80 گرم در 100 کیلو گرم از خوراک فرموله شده توصیه می شود همچنین استفاده از آب عبور داده شده از لوله های گالوانیزه شده می تواند در درمان این بیماری ها موثر واقع شود .
اسید های چرب ضروری . اسید لینو لئیک ، لینو لنیک و آراشیدونیک اسید : ازعلائم کمبود کاهش یافتن قابلیت جوجه در آوری و زنده ماندنی جوجه ها می باشد که با مکمل کردن روغن های گیاهی و روغن ماهی به جیره قابل درمان می باشد.

نتیجه گیری :

از آنجایی که پرورش شتر مرغ یک کار پر خطر است و مرگ ومیر در اولین هفته از زندگی گاهی تا 50 % نیز می رسد از اینرو نفوذ بیماری قادر به افزایش تلفات خواهد بود . انباشتگی و انسداد پیش معده و سنگدان زمانی رخ می دهد که این اندام ها توسط بستر ، شن ، فیبر زیاد یا مواد خارجی مانند تکه های چوب و کیسه های پلاستیکی پر شوند . همچنین با قرار دادن علوفه های خشک بلند در اختیار آن ها به خصوص جوجه ها زمینه را برای یبوست فراهم می کنیم. همچنین یکی ازبهترین روش ها برای پیشگیری از بیماری های کمبود تغذیه ای ترتیب دادن جیره ای مناسب با توجه به سن پرنده و فاکتور های محیطی و … می باشد بنابر این با در نظر گرفتن اصول مدیریتی می توانیم از تلفات ناشی از این سندرم ها بکاهیم

بیماریهای شتر مرغ:

بیماری مشروحه در این بخش به غیر از انگلهای داخلی و خارجی اختصاصی شترمرغ بقیه فقط به شترمرغ محدودنشده بلکه بیماریها مشترکی‌اند که بر اساس آخرین تحقیقات ممکن است شترمرغ را نیز درگیر نمایند. تعدّد بیماریهای مورد اشاره بدان معنی نمی‌باشد که شترمرغهای اهلی فوق العاده مستعد بیماری هستند. بویژه در مورد شترمرغهای بالغ موارد بیماری بندرت اتفاق می‌افتد. در شرایط مدیریتی که موارد ذیل رعایت گردد، وقوع عفونتها و بیماریها از موارد استثنایی، نادر و غیرمعمول خواهدبود.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

-حصارکشی با طراحی مناسب و در نتیجه کاهش خطر ضربه و شکستگی استخوانها.
-حفظ استانداردهای بالای بهداشتی.
-تامین جیره‌های غذایی مناسب و استفاده از مکملهای معدنی و ویتامینه ویژه شترمرغ.
-نگهداری پرندگان درجایگاه‌های بدون کوران و سرما در فصل زمستان و در نتیجه افزایش توان سازگاری و مقاومت طبیعی پرنده.
-ورود مداوم حیوانات جدید، ملاقات‌کنندگان همیشه حاضر و مخلوط‌نمودن گونه‌های مختلف پرندگان جهت نمایش، پرندگان را در معرض عوامل بیماریزا جدید قرار داده و بر سیستم ایمنی آنها استرس وارد می‌سازد.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

جوجه‌ها و شترمرغهای جوان نیاز به مراقبت بیشتری دارند ولی حتی در موردآنها هم معمولاً مشکلات محدود به چند بیماری انگشت‌شمار می‌شود که 90 درصد تمامی مرگ ومیرها را به خود اختصاص می‌دهند. این بیماریها عبارتند از:

• عفونتهای کیسه زرده.
• تغییر حالت پاها و انگشتان.
• یبوست.
• اسهال و عفونتهای گوارشی (ناشی از اشریشیاکولی، سالمونلا، هیستوموناس و باکتریهای دیگر).

توجه به تجربیات عملی

تجربیات عملی حکایت از اهمیت تماس مداوم با جوجه‌ها دارد. علاوه بر این ثابت‌شده که مشاهده مداوم هم به تنهایی کافی نیست زیرا زمانی که علائم بیماری یا عارضه رویت می‌گردد ممکن است دیگر برای کمک به پرنده خیلی دیر شده‌باشد.
کلید پرورش موفقیت‌آمیز، بهداشت اکید در جوجه‌کشی و وزن‌کشی مکرر جوجه‌ها در خلال 4 هفته اول زندگی است. تنها این شاخصها به مدیریت اطمینان می‌دهد تا از مشکلات مربوطه به رشد قبل از ظهور علائم بیماری مطلع گردد.
در ادامه به جهت محدودیت های موجود و گستردگی مطالب تنها به چند نمونه از بیماریهای رایج اشاره می کنیم:

بیماری نیوکاسل:
هرجا که گله غیر ایمن و غیر واکسینه درمعرض ویروس قرارگیرد، تلفات سنگین و خسارات اقتصادی متعاقب آن اجتناب‌ناپذیر خواهدبود. در جوجه شترمرغهای 3 تا 4 ماهه میزان مرگ و میر ممکن است به بیشتر از 80 درصد بالغ گردد.
بیماری سبب ضعف عمومی به همراه علائم عصبی مزمن همچون لنگش، گرفتگی عضلات، پیچ‌خوردگی گردن و باد کردن سر می‌گردد.

واکسیناسیون

برای این بیماری هیچ درمانی شناخته نشده‌است اما واکسیناسیون سبب پیشگیری می‌گردد. تزریق 1 میلی لیتر از واکسن غیرفعال پارامیکروویروسی به نام کولومبوواک توصیه می‌گردد که بایستی شش هفته بعد تکرار شده و سپس هر شش ماه یک یادآور داده‌شود. گزارشهایی از نتایج مطلوب تجویز همزمان یک واکسن زنده مانند اسپری چشمی لاسوتا و تزریق یک واکسن غیرفعال موجود می‌باشد. میزان آنتی‌بادی و در نتیجه وضعیت ایمنی گله بوسیله تستهای سرولوژی دقیقاً قابل اندازه‌گیری است.
از آنجا که گله مبتلا به نیوکاسل باید سریعاً کشتار گردد لذا بایستی ضرورت واکسیناسیون اولیه و یادآور را برای هر پرورش‌دهنده شترمرغ روشن نمود.

آبله پرندگان:

موارد وقوع آبله در شترمرغ از کشور اسرائیل و آمریکا گزارش شده‌است. این بیماری عمدتاً جوجه‌های گروه سنی یک هفته تا چهار ماه را با میزان تلفاتی تا حدود 15 درصد درگیر می سازد. علائم زیر بعنوان نشانه‌های اختصاصی آبله قلمداد می‌شوند که با افزایش سن تظاهر کمتری دارند:

نشانه ها

تاولهای کوچکی محتوی مایع زردرنگ بر روی پلکهای چشم و سوراخهای گوش ظاهر می‌شود. بعد از شش تا ده روز جراحات روی پلک چشم منعقد شده و مانع بازشدن چشمها می‌گردد تغییرات دیفتروئید در غشاهای مخاطی فضای داخلی دهان ایجاد می‌شود هنوز درمان قطعی شناخته نشده‌است. هدف اصلی در معالجه، جلوگیری از آلودگیهای ثانویه با استفاده از پمادهای ضدعفونی‌کننده، مقادیری ویتامین A و نیز ضدعفونی و نرم نمودن زخمهای خشکیده آبله با استفاده از مخلوط 1 به 4 یدوگلیسیرین می‌باشد.
از آنجائیکه ویروس توسط حشرات خونخوار منتقل می‌گردد، شیوع بیماری بیشتر در بهار و تابستان می‌باشد. با استفاده از واکسنهای تجاری آبله پرندگان، می‌توان از انتشار بیماری و وقوع آلودگیهای جدید جلوگیری نمود.

آنفلوانزای پرندگان:
چندین مورد همه‌‌گیری آنفلوانزای طیور از مناطق خاصی از آفریقای‌جنوبی گزارش شده‌است. اما برای اولین بار فقط در سال 1991 یک میکرو ویروس از شترمرغ جدا گردید. ویروس جدا شده از گروه A و تحت گروه H7N1 آنفلوانزا بود که برای ماکیان معمولی، بیماریزا محسوب نمی‌شود.

علایم بیماری
بیماری با علائمی همچون سبزشدن رنگ ادرار، ضعف، بی‌اشتهایی، عفونت و تورم کیسه‌های هوایی و ترشحات چشمی همراه است. این علائم در شترمرغهای یکساله آشکارتر است.اما شترمرغهای جوان زیر شش ماه خصوصاً در یک محیط پراسترس و در حضور عوامل بیماریزای دیگر بیشتر مبتلا می‌گردند. آنفلوانزا در جوجه‌های 5 روزه باعث 80 درصد تلفات گردیده‌است. مشخص‌ترین نشانه کالبدگشایی کبد بزرگ و کم‌قوام می‌باشد. محتویات روده کوچک لزج بوده و کلیه‌ها رنگ پریده متورم و حاوی ادرار سبز رنگ هستند.
هیچگونه درمان مشخصی وجود نداشته و واکسیناسیونهای رایج هم موثر نمی‌باشند. ویروس عامل بیماری را می‌توان از نمونه‌های خون جدا کرده و بوسیله روشهای آزمایشگاهی از نظر تیپ شناسایی نمود. شترمرغهای ماده حامل ویروس قادر به آلوده نمودن تخمهای خود هستند که این امر نه تنها باعث تلفات سریع جنینی می‌شود بلکه تخمهای آلوده خطر بسیار جدی برای انتقال آلودگی به تخمهای سالم موجود در دستگاه جوجه‌کشی محسوب می‌گردند. این مسئله خصوصاً درکارخانجات جوجه‌کشی که تخم را از فروشنده تحویل می‌گیرند و هیچ راهی برای آگاهی از سلامت تخم ندارند، بایستی مورد توجه قرار گیرد.
عفونتهای بندناف و کیسه زرده (تورم بندناف):
این معضل خاص در گله، همیشه بدلیل مدیریت ضعیف و نابسامان ایجاد می‌گردد و بوسیله چند باکتری بیماریزا دامن زده‌می‌شود که عبارتند از: تحت‌گونه‌های اشریشیاکولی و کلبسیلا و نیز پروتئوس، سودوموناس، سالمونلاها، استافیلوکوک و استرپتوکوکوس‌فکالیس. این عفونت هم در خلال دوره جوجه‌کشی (همراه با افزایش تلفات جنینی) و هم در هفته اول زندگی که منفذ ناف هنوز بطور کامل بسته نشده‌است، اتفاق می‌افتد. همچنین کیسه زرده می‌تواند از طریق مجرائی که این کیسه را به روده کوچک مرتبط می‌نماید آلوده شود.

جوجه های آلوده
معمولاً جوجه‌های خارج شده آلوده ممکن است بعد از 24 ساعت علائم را نشان داده و در عرض زمان خیلی کوتاهی تلف شوند. جوجه‌های آلوده دیگر که ظاهراً رشد طبیعی دارند تا ده روزگی دوام آورده و سپس ناگهان تلف می‌شوند در اغلب موارد (نه درهمه موارد) در بررسیهای کالبدگشایی کیسه زرده، قرمز و احتمالاً در برخی نقاط چرکی می‌باشد. غالباً تنها یافته‌های قابل توجه بزرگ شدن خفیف طحال، خونی‌بودن کبد و گاهی اوقات پریکاردیت می‌باشد.
با استفاده از لمس شکم می‌توان جوجه شترمرغهایی را که کیسه زرده‌شان را به کندی جذب می‌کنند شناسایی و علامتگذاری نموده و بطور جداگانه مورد مراقبت قرارداد. شکم خالی حاکی از جذب طبیعی و فیزیولوژیک زرده می‌باشد. چنین جوجه‌هایی شروع به خوردن غذا می‌نمایند. تاخیر در جذب محتویات کیسه زرده که محیط مناسبی را برای رشد عوامل بیماریزا ایجاد می‌کند عملاً همیشه بعلت تورم بندناف حادث می‌شود. این عارضه غالباً با شل‌شدن شکم و سبزرنگ شدن جدار ران مشخص می‌گردد.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ
در صورتی که علاوه بر تجویز آنتی‌بیوتیک اقدامات جراحی صورت گرفته و کیسه زرده برداشته شود بایستی توجه نمود که این عمل را از منبع بزرگی از پادتنهای منتقله از مادر محروم می‌سازد. جوجه تا 3 هفتگی که سیستم ایمنی‌اش کامل نشده‌است به این پادتنهای مادری نیاز دارد.
کاربرد آنتی‌بیوتیکها معمولاً موفقیت‌آمیز نبوده و تنها اقدام موثر رعایت کامل بهداشت در دستگاه‌ها و سالن جوجه‌کشی می‌باشد.

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

بایستی توجه خاصی در مورد خشک نمودن پوشش کف هچر و نیز خشک کردن سریع بندناف مبذول داشت. بندناف باید تحت تجویز با ژل یا اسپری آنتی‌بیوتیک قرار گیرد.
کفپوش و بستری که اولین روز بعد از خروج از تخم برای جوجه‌ها تهیه می‌شود باید گرم باشد. زیرا سرما به ناحیه شکم نفوذ کرده و به روده‌ها و کیسه زرده می‌رسد که این امر کاهش فعالیت متابولیسمی و نیز کاهش فعالیت میکروبهای فلور روده‌ها را بدنبال دارد.
آسپرژیلوز:
غذای خاک‌آلود یا کپک‌زده (مثل غذائیکه در جایگاه جوجه‌ها انبارمی‌شود) و نیز رطوبت بالا و تهویه ضعیف بعلت افزایش میزان آمونیاک به بروز آسپرژیلوس کمک می‌کند.
آسپرژیلوس‌فلاووس و آسپرژیلوس‌فومیگاتوس به همراه آسپرژیلوس نیجر بعنوان عامل این بیماری از جوجه شترمرغهای مبتلا جدا شده‌است. عفونت از طریق تنفس اسپورهای قارچ موجود در هوای محیط منتقل می‌شود. در صورت انتقال تخم‌مرغ آلوده به دستگاه جوجه‌کشی امکان انتشار شدید اسپورها و در نتیجه آلوده‌شدن جوجه‌های دیگر وجود دارد.
جوجه‌های جوانی که فرصت کافی جهت کسب ایمنی طبیعی برعلیه قارچهای ساپروفیت را پیدا نکرده‌اند طبیعتاً بیشترین درگیری را دارند که در این زمینه عمده خسارات مربوط به جوجه‌های زیر یک ماه می‌باشد. پرندگان جوان تا حدودی قادر به تحمل عامل بیماریزای موجود درمواد غذایی انبارشده هستند. تنها مقادیر بسیار زیاد قارچ سبب بی‌اشتهایی، تنفس و سرفه طاقت‌فرسا و علا ئم شبیه پنومونی می‌گردد.
کنه‌ها:
کنه‌گزیدگی سبب آسیبهایی به پوست می‌شود که وسعت آن تنها بعد از پوست‌کندن لاشه قابل مشاهده است. کنه‌ها شامل گونه‌های مختلف ریپیسفالوس، هیالوما و آمبیلوما می‌باشند. گونه‌های آمبیلوما قادر به انتقال بیماریهایی همچون ویروس عامل (تب هموراژیک کونگو–کریما ) از طریق خون به انسان هستند.
شپشها:
شپش شترمرغ با نام علمی استروتیولیپوروس‌استروتیونیس سبب آسیب به پرها و ایجاد ظاهری نامطلوب در پوشش پرها می‌شود. شپش تا طول یک سانتیمتر رشد کرده و رنگی سفید و قرمز دارد که مشاهده آن را خصوصاً در ناحیه دم آسان می‌نماید. سموم ضد شپش (مالاتیون، مایع شستشوی آلوگان و فلومترین) را بایستی بعد از یک هفته به منظور نابودکردن شپشهای نوزادی که دراین حین از تخم خارج می‌شوند تکرار نمود.
جربهای ساقه پر:
این جربها که پترولیکوس بی‌کائوداتوس و گابوسینیا اسکالپتوراتا نام دارند اکنون بسیار نادر هستند. آنها از ساقه و ریشه پرها تغذیه کرده و سبب آسیب به پرها و ترشح بینی می‌شوند. درمان بوسیله آیورمکتین به میزان 2/0 میلیگرم برای هر کیلوگرم وزن بدن بروش خوراکی و بفاصله 4 هفته انجام می‌پذیرد.
دفرمه‌شدن استخوانها و غضروف:
تغییرات پاتولوژیکی در غضروفها (کندرودیستروفی) اغلب به دلیل اسیدوز ناشی از افزایش درصد ترکیبات کلره و بالعکس کاهش سدیم و پتاسیم ایجاد می‌شود.
شروع دفرمه‌شدن استخوان (استئودیستروفی) نشان‌دهنده عدم تناسب ذخیره کلسیم و فسفر است. Reddacliff جهت توقف دفرمه‌شدن استخوانها تجویز 300 میلی‌گرم گلوکونات‌کلسیم در روز و نیز مصرف جیره‌های متعادل را برای جوجه‌ها توصیه می‌کند. در مراحل پیشرفته تغییرات در جیره غذایی به تنهایی موثر نیست. بسیاری از پرورش‌دهندگان شترمرغ در آفریقای‌جنوبی برای پیشگیری از بروز مشکلات احتمالی در اندامهای حرکتی و مفاصل پا برای درمان صدمات موجود به جوجه‌های خود سولفات منگنز (10 گرم در 70 کیلوگرم جیره کامل یا 5 گرم در 10 لیتر آب) بصورت دو بار در هفته می‌دهند. این درمان تضمین‌شده نمی‌باشد.
تغییر شکل پا:
معمولترین انواع تغییر شکل پا عبارتند از:

پیچ‌خوردگی پا: که شامل چرخش یک پا به طرف خارج به میزان 90 درجه یا بیشتر بوده و معمولاً ناگهانی و پیشرونده می‌باشد.
خمیدگی پا: که خم‌شدن پا در ناحیه تیبیوتارس و متاتارس بوده و اغلب در هر دو پا دیده می‌شود.
پروز: که تورم قوزک پا بوده و سبب جابجائی ورم آشیل می‌گردد.

تعداد زیادی از استخوانهای شترمرغهای جوان حالت غضروفی دارد. جوجه‌های تازه خارج شده مبتلا به استئوپروز هستند و استخوانهایشان بدلیل نسبت پائین کلسیم به فسفر نرم می‌باشد. علت اصلی حساسیت شترمرغهای جوان به عارضه تغییر شکل پا، رشد سریع استخوانها می‌باشد. بعنوان مثال استخوان مچی قلمی در هفته 2 سانتیمتر رشد می‌کند. این رشد سریع با غذای متراکم و غنی از انرژی و یا خوردن بیش از حد غذا امکانپذیر است. این عقیده پرورش‌دهندگان با تجربه شترمرغ که (شترمرغها باید گرسنگی بکشند تا رشد کنند نه اینکه غذا بخورند تا رشد نمایند) از اینجا نشات می‌گیرد. رشد قابل قبول روزانه پرنده و تشکیل درست پاها هدفهای متضادی هستند که نباید فقط به یکی از آنها توجه داشت.
بطور کلی این عوارض با یک یا چند عامل زیر دامن زده می‌شود:

کمبود ذخیره موادمعدنی و یا ویتامینهای بدن بخصوص ویتامینهای D,B (نرمی استخوان).
بسترهای لغزنده یا بیش از حد سفت.
فضای خیلی کوچک.
استرس ناشی از یک محیط نامناسب یا تغییر غیرمنتظره محیط.
 جراحات ناشی از لبه‌های تیز، حصارها و غیره.

این عارضه به فصل نیز بستگی دارد. زیرا موارد بروز آن در شترمرغهای پرورش‌یافته درتابستان کمتر از زمستان می‌باشد. جهت جلوگیری از بروز مشکلات مربوط به پا، دواندن و تمرین‌دادن از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است زیرا حرکت از سویی سبب مصرف انرژی مورد استفاده در رشد بیش از حد سریع پا شده و از سوی دیگر سبب تقویت رشد عضلات و انگشتان و نیز تشکیل استخوانها می‌گردد. در صورت نیاز، جوجه‌ها باید با فراهم‌نمودن آشیانه‌های جادار به حرکت و دویدن واداشته‌شوند.
امید کمی جهت تصحیح اینگونه عوارض وجود دارد. در صورت تشخیص سریع و زودهنگام بیماری، ممکن است بی‌حرکت نمودن جوجه‌ها با استفاده از دیواره‌های بالشتکدار موثر باشد ولی این عمل نباید بیش از یک هفته بطول انجامد. درمورد پاهای خمیده یا از هم بازشده می‌توان از یک حلقه یا بند جهت نگهداشتن پاها در وضعیت صحیح استفاده نمود. امکان استفاده از آتل وجود دارد ولی بعلت رشد سریع استخوانها باید مرتباً آنها را تعویض نمود. خمیدگی ناخن انگشتان در شترمرغهای مسن تنها زمانی که بصورت یک قلاب کامل درآید مشکل آخرین خواهدبود. جهت جلوگیری از گیرکردن این قبیل انگشتان به توری‌ها و آسیبهای متعاقب آن بایستی پرنده را مقید و با ابزارهای مورد استفاده در سم‌چینی گاو ناخنها را کوتاه نمود. خط برش را بایستی عمودی در نظر گرفت تا حداقل برش صورت گیرد. بدنبال خونریزی شدید و در عین حال کوتاه مدت بایستی زخم را ضدعفونی و با یک باند محکم پانسمان کرد. این پانسمان بعداً به علت تماس با زمین به مرور کنده خواهدشد.
سندروم پیچ‌خوردگی انگشتان:
این بیماری یک مشکل رایج در جوجه‌هاست. پرندگان تمایلی به حرکت نداشته و در گوشه‌ای چنبرک‌زده و درنهایت توان حرکت و حتی بلندشدن را از دست می‌دهند (فلجی دائم).
درگذشته کمبود ریبوفلاوین بعنوان عامل بیماری مورد ظن بوده ولی تجربیات بدست‌آمده در چند سال اخیر حکایت از دخالت زیاد عوامل ژنتیکی دارد ( جفتگیری نتاج یک مادر با یکدیگر.)
نوع بستر جوجه‌ها در هفته‌های اول در ایجاد این عارضه نقش دارد. کاربرد بموقع کفشهای محافظ از جنس پلاستیک مایع که سریعاً سخت می‌شود و در مراکز ارتوپدی یافت می‌گردد موفقیت‌آمیز می‌باشد.
در صورت تکرار وقوع عارضه، بستر یا مواد بکاررفته در آن بایستی بطور منظم تعویض گردد.
ضربه:
پخش زیادی از خسارات در شترمرغهای بالغ ناشی از آسیبهای وارده توسط خود پرنده است. بسیاری از شترمرغها در صورت انتقال به محیط جدید در برابر محرکهای بینایی و شنوایی ناآشنا عکس‌العمل نشان داده و وحشت‌زده می‌شوند. پرندگانی که از زمان جوجه‌کشی در تماس با مردم، صدای موتور، پارس سگ، چرای توام با گاو، اسب و گوسفند هستند فقط در زمان اتفاقات مهیب و ناگهانی مثل پرواز جت جنگنده در ارتفاع پائین یا رعد و برق شدید یا نورهای زیاد ترسیده و وحشت‌زده از جا می‌پرند. دویدن کورکورانه و برخورد با مانع یا حصار سبب شکستگی استخوانها می‌گردد که اغلب با آسیب وسیع به بافتها همراه است و ممکن است کشتار پرنده را ایجاب نماید. مدیریت بایستی آمادگی ذهنی برای مواجه‌شدن با چنین شرایط بحرانی را داشته و تجهزات مورد نیاز و در صورت امکان یک فرد باتجربه را در دسترس داشته‌باشد.
اگر چه تلاشهایی جهت آتل‌گذاری برای پاهای شکسته شترمرغها انجام شده ولی هرگز موفق نبوده و این عمل فقط موجب رنج‌کشیدن غیرضروری پرنده می‌شود.
اجسام خارجی در دستگاه گوارش:
شترمرغها به کنجکاوی و بویژه علاقمندی به اجسام درخشنده و رنگی مشهور هستند. اجسام خارجی درصورت بلع بسته به اندازه، سختی و تیزی لبه‌ها سبب عوارض کم و بیش شدید می‌شوند. تلفات مربوط به این عارضه کاملاً معمول می‌باشد. در حالیکه جوجه‌ها اغلب در اثر بلع قطعات چوب یا میخ تلف می‌شوند، فهرست اشیایی که در معده شترمرغهای بالغ یافت شده بسیار متنوع و شامل چاقوهای جیبی، قاشق‌های چایخوری، نعل اسب وغیره بوده‌است.
درصورتیکه جسم خارجی مانند سیم، تکه چوب و غیره در مری فرو رود می‌توان نسبت به بالا و پائین نمودن آن از طریق لمس گردن از خارج اقدام نمود و چنانچه تعیین موقعیت جسم به این روشها امکانپذیر نباشد بایستی اقدام به عمل جراحی نمود.
پرخواری:
این عارضه بعنوان یک فعالیت جانشین و جبرانی بطور انفرادی در گله‌های شترمرغ حادث می‌شود که معمولاً حضور در یک محیط ناآشنا، تجمع موقت پرندگان در زمان حراج و حمل‌و‌نقل، نگهداشتن مداوم پرنده در جایگاه یا شرایط آب‌وهوائی نامناسب و در نتیجه عارضه روانی (بی‌انگیزگی) به آن دامن می‌زند.
این رفتار ناپسند معمولاً توسط یک پرنده آغاز می‌شود. شترمرغهای دیگر با مشاهده زخمهای کوچک و خونریزی در پشت پرندگان دیگر تحریک شده واین عمل را تقلید می‌کنند ولی اغلب یک پرنده مقصر می‌باشد. اگر این پرنده سریعاً جدا نگردد می‌تواند تمام گله را درگیر نموده و ظاهر ناخوشایندی ایجاد نماید و پرندگان پرورشی ارزش خود را از دست داده و حتی برای حراج هم قابل عرضه نمی‌باشند.
علاوه‌ براین، نواحی بدون پر پشت پرنده در معرض خطر آفتاب‌زدگی بوده و زخمهای کوچک محل مناسبی برای نفوذ عفونتهای استرپتوکوکی می‌باشند.
درهنگام ارزیابی گله شترمرغی با پر و بال نامناسب و ژولیده بایستی توجه داشت که:
فقدان پر می‌تواند دال بر بیماری باشد.
این ضایعه ممکن است به علت انگهای خارجی ایجاد گردد.
شترمرغهای تخمگذار در فصل جفتگیری بدلیل جفتگیریهای مکرر معمولاً دارای پوشش ژولیده هستند.
پرریزی طبیعی شترمرغها که ارتباطی با عمل پرچینی ندارد منجر به خارش شده و در نتیجه پرنده به خود نوک‌زده و پرهای مرده خود را می‌کند.
به‌هرحال بهترین روش مقابله با چنین رفتار غیرطبیعی (همانند بلع جسم خارجی) سرگرم نگاه‌داشتن پرندگان است. بایستی از بروز عوارض روانی ناشی از یکنواختی از طریق تنوع و تغییر اجزاء موادمغذی، تماس مکرر با پرندگان، فراهم‌نمودن سایبانی با نور کافی روز و سرگرمی‌های مورد علاقه پرندگان جلوگیری نمود که این امر تلاش دیگری را برای استفاده از قوه تخیل پرورش‌دهندگان شترمرغ می‌طلبد.
در انتها ذکر این نکته ضروری است که هر پرورش دهنده ای می تواند با استفاده از اصول صحیح مدیریتی خصوصا استفاده از برنامه های غذائی تهیه شده توسط متخصصین تغذیه و مهندسین دامپرور  و اعمال مدیریت تغذیه ای خوب و همچنین استفاده از برنامه های بهداشتی و واکسیناسیون تهیه شده بوسیله دامپزشک مجرب، براحتی و بدون هزینه از وقوع بیماریهای فوق جلوگیری نماید.
نکات عمومی

گوشت:
ران و ساق بخش اصلی گوشت شترمرغ را تشکیل می‌دهند. این گوشت با عالیترین نوع گوشت گوساله (یعنی فیله و استیک) قابل مقایسه بوده و می‌توان آن را همانند این نوع گوشت و با همان تنوع طبخ نمود. بدلیل پایین‌بودن چربی و کلسترول گوشت شترمرغ از آن در رژیمهای غذایی استفاده می‌شود. گوشت شترمرغ اغلب بصورت استیک و کبابی استفاده می‌شود. در این طریقه طبخ باید گوشت را در درجه حرارت بالا قهوه‌ای نمود. توصیه می‌شود برای حفظ مزه و جذابیت گوشت آن را بیش از حد نپخته و وسط گوشت صورتی و آبدار بماند. جهت جلوگیری از بی‌آب شدن و افت کیفیت گوشت هرگز گوشت را سوراخ‌سوراخ نکنید.
تخم شترمرغ:
تخمها همان مزه تخم‌مرغ را داشته و به همان مدلها پخت‌وپز می‌شوند. جهت آگاهی از تازگی تخمها بدون چشیدن، می‌توان انها را تکان داد. تخمهای کهنه یا بد صدای شرشر می‌دهند.
بمنظور سالم‌ماندن پوسته می‌توان یک سوراخ کوچک بوسیله پیچ‌گوشتی یا مته کوچک ایجاد نمود و زرده و سفیده را خارج کرد.
جهت جدا ساختن کامل زرده و سفیده باید پوسته تخم را شکست. با توجه به ضخامت زیاد پوسته این کار به همان سهولت شکستن پوسته تخم‌مرغ نیست. با استفاده از یک چکش کوچک یک ترک ایجاد نموده و از ناحیه ترک بتدریج پوسته را می‌شکنیم. استفاده از یک چاقوی ارّه‌ای کوچک جهت ارّه‌کردن تخم از خط ترک ممکن است مفید باشد

نكات مهم برای پرورش شترمرغ

1. در طبیعت شتر مرغ ماده روزها و شتر مرغ نر شب ها روی تخم ها می خوابند.
2. شتر مرغ فقط در حالت ایستاده قادر به دفع ادرار است.
3. یک شتر مرغ سالم که به اندازه کافی آب خورده باشد روزانه حدود ۲/۵ لیتر ادرار دفع می کند.
4. گاه ارتفاع شتر مرغ به ۳ متر و وزن آن به ۱۷۵ کیلوگرم می رسد .
5. عمل تنفس با دهان باز که در اثر گرمای زیاد محیط روی می دهد در شتر مرغ منجر به آلکالوز نمی شود.
6. تعداد تنفس در شتر مرغ بالغ به ۱۲ – ۶ بار در دقیقه می رسد.
7. استخوان کشکک در پرندگان خانواده شتر مرغ وجود ندارد.
8. حجم تنفس طبیعی در شتر مرغ ها بالغ در حالت استراحت ۶/۱ – ۲/۱می باشد.
9. شتر مرغ در هر پا ۲ انگشت و هر انگشت ۴ بند دارد.
10. شتر مرغ فاقد چینه دان است ولی پیش معده بزرگ آنها عمل ذخیره غذا را انجام می دهد.
11. انباشتگی با سنگ در معده و پیش معده شترمرغ امری معمول است.
12. روده کور در شتر مرغ به صورت جفت وجود دارد.
13. در شتر مرغ، کیسه صفرا وجود ندارد.
14. در دمای زیاد هوا، تعداد تنفس در شتر مرغ به ۶۰ – ۴۰ بار در دقیقه می رسد .
15. تنها استخوان مجوف ( هوایی ) در شتر مرغ ، استخوان ران است .
16. در شتر مرغ ها فقط تخمدان و اویدوکت سمت چپ فعال است.
17. ورید های که در شتر مرغ می توان از آنها برای اخذ خون استفاده نمود :
1) ورید وداجی راست
2) ورید قوزکی میانی
3) ورید میانی راسی بازو
18. از تزریق داروها در عضلات ران شتر مرغ می باید اجتناب شود.
19. بیضه ها در شتر مرغ در غیر فصول تولید مثلی، اسپرم تولید نمی کند.
20. آلت تناسلی شتر مرغ نر ( فالوی ) فاقد مجرای ادرار می باشد و نقشی در دستگاه ادراری ندارد.
21. شتر مرغ های نر فاقد اعضای فرعی ( غدد ضمیمه ) تولید مثلی هستند .
22. ضربان قلب شتر مرغ در حالت استراحت ۴۰ – ۳۰ در دقیقه و به هنگام دویدن تا ۱۷۵ بار در دقیقه می رسد.
23. بیضه ها در شتر مرغ نر به صورت جفت در خلف کیسه های هوایی شکمی در ناحیه بطنی و انتهای راسی کلیه ها و در عمق بدن قرار دارد.
24. سرعت رشد در شتر مرغ های جوان به توارث، شرایط محیطی ( مدیریت ) و تغذیه وابسته است.
25. انقباضات پیش معده و جاذبه زمین ، موجب حرکت مواد غذایی از پیش معده به سنگدان می شود.
26. هضم الیاف ( فیبرها ) در دستگاه گوارش شتر مرغ توسط باکتری ها انجام می گیرد و محصول نهایی آن اسید های چرب فرار است .
27. وقتی فرار از چنگ شتر مرغ مهاجم غیر ممکن است بهترین دفاع به طور معمول خوابیدن کامل روی زمین می باشد.
28. شتر مرغ در فصل جفت گیری بسیار مهاجم و خطرناک است .
29. داروی موثر بر روی کرم های نواری شتر مرغ نیکلوزوماید و پرازی کوآنتل ۵/۲ درصد است.
30. یکی از وسایل مقید کردن شتر مرغ، استفاده از سرپوش است.
31. واکسن های رایج مورد استفاده در مزارع شتر مرغ عبارتند از شاربن، بوتولیسم، آنتروتوکسمی، آبله، نیوکاسل و آنفلوآنزا
32. رایج ترین داروی بی هوشی در شتر مرغ کتامین می باشد
33. مرگ و میر ناشی از بلع اشیای سخت و تیز در شتر مرغ بسیار رایج است
34. یکی از بیماری هایی که در بین پرندگان فقط شتر مرغ ممکن است به آن مبتلا شود شاربن است.
35. داروها و ترکیبات سمی در شتر مرغها عبارتند از: ترکیبات فورازولیدون، ضدکوکسیدیوزهای آیونوفور ( مثل موننزین، سالینومایسین، ناراسین، لازالوسید)، تیابندازول، مبندازول و لیندن اوره
36. تغذیه بد ، استرس و مدیریت نامناسب، سبب کاهش ایمنی بدن در شتر مرغ می شود.
37. مهمترین داورهای ضد انگلی مجاز در شتر مرغ ها عبارتند از آیورمکتین ، فنبندازول و اکسی فنازول.
38. لوامیزول گرچه داروی خوبی جهت تحریک دستگاه ایمینی شتر مرغ است، ولی گاهی سبب آشفتگی های گوارشی شده و نیز مقاومت سریع در انگل به وجود می آید
39. سن مناسب حمل و نقل شتر مرغ ۳ تا ۸ ماهگی است .

در صورت مفید بودن ، امتیاز شما به این مقاله چه مقدار می باشد ؟
ارسال دیدگاه

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

فهرست مطالب

فرم عضویت در گروه قیمت جوجه واستاپ،تلگرام،رویبکا

83819780912

با ما در تماس باشـید